طلب‌ باران (كل‌ علي كوسه)

در مواقع خشکسالى که بارندگى دير مى‌شود يک نفر آدم کوسه (بى‌ريش و سبيل) را انتخاب مى‌کنند و برايش ريش و سبيل مى‌گذارند.
يک کيسهٔ چرمى بزرگ را نيز روى سرش قرار مى‌دهند؛ لباس‌هاى گشادى به تنش مى‌کنند و کيسه‌اى را هم روى دوشش مى‌گذارند. سپس عدهٔ زيادى دور او را گرفته و با هم دسته‌جمعى به در خانه‌ها مى‌روند و شروع مى‌کنند به خواندن اين شعر:
هـار هـار هارونـک   خدا بزن بارونک
سى او عيال دارون   خدا بزن بارونک
گندما که زير خاکن   ز تشنئى هلاکـن
هـار هـار هارونـک   خدا بزن بارونک
آنگاه شخصى که به در خانه يا چادرش رفته‌اند، مقدارى آرد يا گندم به آن‌ها مى‌دهد، اما در ابتداى امر کمى آب روى سر آن‌‌ها مى‌ريزد.
به همين ترتيب اين کار تا شب ادامه پيدا مى‌کند. بعد با آردهايى که بدست آورده‌اند نان مى‌پزند و در ميان آن‌ها چوب کوچکى نيز پنهان مى‌کنند، ‌آنگاه نان‌ها را تقسيم مى‌کنند که در حضور جمع خورده شود. کسى که چوب از نانش در بيايد او را مى‌گيرند و آنقدر مى‌زنند تا يک نفر بيايد و ضمانت کند و بگويد که مثلاً تا فلان روز باران مى‌بارد. اگر تا روز تعيين شده باران نبارد ضامن او را کتک مى‌زنند تا يک نفر ديگر بيايد و ضامن او شود. اين کار تا آمدن باران ادامه دارد.